آشنایی با صنعت تقلب و فیک ها ,

امروزه خرید کالای با اصالت و با گارانتی به یکی از دغدغه های خریداران در بازار مبدل شده است. اینکه کدام کالا اصل است کدام تقلبی؟ کدام گارانتی معتبر است کدام گارانتی بی ارزش؟ برای پاسخ به این پرسش ها می‌بایست کمی عمیق تر بیاندیشیم و به سئوالات اساسی تری پاسخ دهیم در این مقاله قصد داریم شما را با پدیده ای موسوم به «صنعت تقلب و فیک» آشنا کنیم که وسعت دید لازم برای خرید یک کالای با کیفیت و اصالت را به شما می‌دهد.

مقدمه:

تقلب، کم فروشی، جا زدن یک کالا بجای کالای دیگر موارد جدیدی نیستند این بی اخلاقی ها همیشه بوده است مهمترین دلیلش منفعت طلبی شخصی بوده است اما در هزاره سوم در مامنی که تولیدات و محصولات فراون اند و بازارها روز به روز گسترده تر می‌شوند با پدیده جدیدی موسوم به صنعت تقلب و فیک با دلایل و انگیزه های گوناگون روبرو می‌شویم.

دلایلی و انگیزه هایی که دیگر صرف منفعت طلبی شخصی و ساده نیست. با ما همراه باشید تا در این باب بیشتر بدانید.

خصیصه های صنعت و کار صنعتی

با اختراع ماشین بخار و انجام کار و تولید انبوه در برابر کار ناشی از نیروی انسان یا احشامی همچون اسب؛ دنیا وارد عصر صنعتی شد.
کار سنتی با محصولاتی کم تیراژ و تولید در کارگاه سعی در پر کردن بازار و رفع نیازها داشت اما در عصر ماشینی محصولاتی با تیراژ بالا در کارخانه ها به کمک نیروی بخار تولید می‌شدند و وجهه بازار را به کلی تغییر دادند. مادامی که خروجی کارگاه ها حتی پاسخگوی نیاز بازار نبود، با ادامه روند صنعتی شدن جوامع مختلف؛ انباشت کالا به اشکال مختلف به یک رویه جاری در بخش های مختلف اقتصادی من جمله کارخانه، بازار و غیره بدل شد.

به مرور زمان صنعت مترادف با کار پر حجم و پر تیراژی شد که برایش می‌شد شرایطی را تصور کرد که امکان انباشت کالا / خدمات/ کار برای بهره برداری در آینده و البته انتظار سوددهی ناشی از این انباشت برای عرضه در بازار آینده را محیا می‌کرد.

اینگونه بود که واژه صنعت در برابر سنت قد علم کرد و حتی کم کم با مفاهیمی همچون «صنعت ورزش» روبرو شدیم.

صنعت ورزش

در یک مفهوم کلی از صنعت ورزش چنین تعریفی داریم:

«گونه‌ای از بازارهای اقتصادی است، که در آن افراد، شرکت‌ها، کسب‌وکارها و سازمان‌های درگیر در تولید، تسهیل، ترویج یا سازماندهی بر فعالیت‌های ورزشی متمرکز می‌باشند. محصولات عرضه شده به خریداران در این بازار، شامل: کالا، خدمات عملی و علمی که در دوره‌های ورزشی، سمینارها کارگاه‌ها و کنفرانس‌ها، اشخاص، مکان‌ها یا ایده‌هایی می‌باشند، که به‌صورتی با ورزش مرتبط هستند.»

البته صنعت ورزش تنها نمونه شناخته شده با پیشوند صنعت نیست.

«صنعت فیلم یا سینما»، «صنعت موسیقی»، «صنعت رسانه»، «صنعت سرگرمی (entertainment industry) و ده ها صنعت دیگر داریم که کم و بیش نام های آنها را شنیده ایم.

تاملی پیرامون واژه صنعت تقلب و فیک

بنابر آنچه تا کنون گفتیم و به همان نسبت که می‌توانیم صنعت ورزش یا سینما داشته باشیم متاسفانه صنعت تقلب و فیک هم داریم.

صنعت تقلب، فیک یا حتی کلاهبرداری؛ به صنعتی اطلاق می‌شود که مجموعه ای عوامل دخیل در بازار، فرهنگ، نهادها و غیره در یک تعامل نظام مند با هم شرایطی را بوجود می‌آورند که کالا / خدماتی تقلبی یا غیر اصیل با هزینه ای به مراتب کمتر از کالا/ خدمات اصیل و با شناسنامه تولید و روانه بازار می‌شود و در نهایت آن چنان در بازار ریشه می‌دواند که از یک سو مشکلات ساختاری در جوامع بوجود می‌آورد و از سوی دیگر رشدهای تصاعدی و سودهای بادآورده را نصیب صاحبان این صنایع می‌کند. سودهایی که مجددا صرف پروار سازی همین صنعت می‌شود و ضربات جبران ناپذیر اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی به بار می‌آورد.

البته شایسته است با عنایت به بررسی موشکافانه دلایل، انگیزه ها و شرایطی که این صنایع را بوجود می‌آورند «صنعت کلاهبرداری» را از «صنعت تقلب و فیک» جدا کنیم.

ضعف فرهنگی و اولین نسل از صنایع فیک ایرانی

در جامعه ایران هم مثل هر جامعه دیگری تقلب وجود داشته است و دارد. جا زدن کالا به جای کالای دیگر یا با کیفیت دیگر از دیرباز بوده است که جزء مذمت های آیینی و فرهنگی مان بوده است.
مادامی که کار به صورت فردی و سنتی یا مثلا کار در سطح خانوادگی انجام می‌شد؛ این تقلب ها ناشی از خودخواهی و زیاده خواهی های شخصی با انگیزه کسب سود و منفعت شخصی صورت می‌گرفت اما وقتی پای شراکت و سازمان دهی یک کسب و کار در کشورمان باز شد موانع بیشمار ارائه یک کار یا خدمت یا محصول به بازار عاملی برای سوق دادن کنشگران اقتصادی در ایران به سمت بازار فیک ها و تقلب هاست.

البته مجددا یادآوری می‌کنم بنا به دلایل و انگیزه های گوناگون کنشگران این عرصه بایستی طبقه بندی های خاصی برای صنایع فیک قائل شد نمی‌شود همه را با یک چوب راند.

مثلا وقتی فرهنگ مصرف گرایی در بین خانوارهای ایرانی مصرف کالای ایرانی نسبت به نمونه خارجی را بد و ناخوشایند می‌داند و هر قدر دولتها و نظام سعی در فرهنگ سازی مصرف داخلی و زوددن ایده بد بودن ذاتی کالای ایرانی دارند براستی یک تولید کننده و صاحب کالای ایرانی چقدر توان تبلیغات و بازاریابی در بازار دارد؟
نتیجه می‌شود آنکه با اطلاق نام ترک یا خارجی بر جنسش یا درج عناوین لاتین به جای فارسی بر بسته بندی اش سعی می‌کند به بازار ورودی راحت تر و سهل تر داشته باشد؛ دقیقا در همین بزنگاه است که تولید کننده وارد صنعت فیک می‌شود.